Είναι ένα από εκείνα τα μοναχικά βραδιά, τα όμορφα, που ξεπηδούν διάφορες σκέψεις μέσα από το μυαλό σου.. σήμερα, ας πούμε, σκέφτομαι τους τουρίστες που έρχονται για να προσθέσουν άλλο ένα προορισμό που έχουν επισκεφθεί στη λίστα τους. Όμως ελάχιστοι απ αυτούς θα γνωρίσουν τη δίκη μου Κρήτη. Το νησί μου, όπως το γνωρίζω και το αγαπώ εγώ.. με τις ιδιαίτερες μυρωδιές του, τα καλούδια του, τους ανθρώπους του, τις αγαπημένες γωνιές του..
σήμερα με το Michael, τη Martina και την κόρη τους, Marie, γνωρίσαμε κάποια μυστικά η λιγότερο γνωστά μέρη της περιοχής του Αμαρίου.. πανέμορφες, βυζαντινές εκκλησίες χωμένες μέσα στους ελαιώνες, καφενεία παραδοσιακά όπου ήπιαμε τη ρακί μας αφήνοντας το βλέμμα μας να καθρεφτιστεί στα γαλήνια νερά της λίμνης και τέλος να φάμε το υπέροχο αρνάκι στον ξυλόφουρνο στο καφενείο της Ζέτας στον Άη Γιάννη, αγναντεύοντας τον Ψηλορείτη…
Λοιπόν, αυτό είναι ένα κομμάτι της δίκης μου Κρήτης…